Izrael
Zatoka Akaba
Masada słynie na świecie jako ostatnie miejsce bohaterskiego oporu przywódców żydowskiego powstania przeciwko Rzymowi w latach 66–74 n.e. Chociaż Masada nie jest wspomniana w Biblii, można przypuszczać (ss. 108–112), że Dawid prawdopodobnie ją znał i wykorzystał jako miejsce schronienia. Dla badaczy Biblii Masada jest świadectwem zarówno techniki jak i sztuki Judei, oraz determinacji i militarnych umiejętności jej rzymskich władców. Obecnie Masada jest dokładnie odkopana, a świadectwa archeologiczne wypełniają życiem zapis dotyczący twierdzy i jej ostatnich dni, jaki przekazał nam historyk z I w. n.e. - Józef Flawiusz. Odnotował on brak dostępu do Masady od strony Morza Martwego, jeśli nie liczyć krętej „wężowej ścieżki” i opisał, jak Rzymianie atakowali ją od zachodu, usypując rampę na skalnej ostrodze zwanej Białym Urwiskiem do momentu, gdy byli już w stanie wciągnąć swoje machiny oblężnicze i zrobić wyłom w fortyfikacjach.
Owo szczególne miejsce to wyizolowany płaskowyż o stromych
zboczach wznoszący siç około 410 m nad poziom Morza Martwego. Sam płaskowyż ma
około 600 m długości i 320 m szerokości w najdłuższym i najszerszym miejscu.
Było to miejsce praktycznie nie do zdobycia, ale zarazem niekorzystne w razie
oblężenia z uwagi na brak naturalnych zasobów wody. Hebrajskie słowo Mesada
oznacza„twierdzę”, i chociaż najwcześniejsza wzmianka o Masadzie pojawia się w
tym brzmieniu około 50r. p.n.e., może być całkiem prawdopodobne, że każdy, kto
w czasach starożytnych chronił się na Pustyni Judzkiej i napotkał na swojej
drodze Masadę, nazywał ją Mesada - twierdza. W historii ucieczki Dawida od
Saula hebrajskie słowa Mesad i Mesuda, oba oznaczające „twierdzę",
pojawiają się parę razy. Tak na przykład w 1 Księdze Samuela (23,14) mówi się o
Dawidzie, że przebywa w „twierdzach" (Mesadot) na pustyni. W i Księdze
Samuela 22,4-5 czytamy:
„Sprowadził ich (swoich rodziców przed króla moabskiego i
zamieszkali przy nim przez cały czas pobytu Dawida w miejscu niedostępnym. A
prorok Gad doradzał: "Nie pozostawaj w tym miejscu niedostępnym, lecz udaj
się do ziemi judzkiej Dawid więc poszedł i przybył do lasu Cheret. Wspomniane w
tym fragmencie miejsce ,,niedostępne” (twierdza) zazwyczaj lokalizuje się w
Adullam, ponieważ po pierwsze: 1 Księga Samuela (22,1), zaczynająca tą
opowieść, mówi, że Dawid schronił się w jaskini Adullam" i po drugie,
Adullam jest określone w 2 Księga Samuela (23,13–14) jako „miejsce niedostępne”
(Mesuda).
Bez względu na to, czy Dawid był na Masadzie czy też nie, znaleziska ceramiczne wskazują, że miejsce to było zasiedlone od X do VII w. p.n.e. Po raz pierwszy zostało częściowo zabudowane i umocnione około 100 r. p.n.e. przez Aleksandra Jannajosa, króla z dynastii hasmonejskiej. Szczyt swej wspaniałości Masada osiągnęła jednak wówczas, gdy Herod Wielki uczynił z niej swoją królewską rezydencję, szczyt zaś sławy – gdy stała się ostatnim punktem oporu żydowskiego przeciw Rzymianom w 73 r. n.e. Niemałą zasługą Heroda było wykonanie ogromnych zbiorników na wodę, zbudowanych w celu gromadzenia wód opadów zimowych. Podczas wykopalisk na Masadzie w latach 1963 - 1965, niezwykle obfite deszcze byłyby w stanie napełnić cysterny w ciągu zaledwie kilku godzin, gdyby akwedukty wiodące z wąwozów do tych cystern zachowały się w pierwotnym stanie.
Pustynia Judzka
Pustynia Judzka to obszar rozciągający się od wschodniego
krańca Pogórza Judei (a więc wzgórz Hebronu, siodła jezorolimskiego i wzgórz
Betel) do Morza Martwego i Doliny Jordanu. Pustynia Judzka też obejmuje
półpustynne obszary, szczególnie w partiach położonych najbliżej Morza
Martwego, ale znaczna cześć Pustyni Judzkiej nadaje się w pewnych porach roku
do wypasu owiec. Nie wydaje się, aby w II tysiącleciu p.n.e istniało
jakiekolwiek osadnictwo w tym regionie, pomimo korzystnych warunków panujących
w Engaddi, a także faktu, że w IV tysiącleciu znajdowała się tam świątynia.
Uciekający przed Saulem Dawid znalazł schronienie „w miejscach Engaddi” i na „pustyni Engaddi” (1 Sm 24,1, 2). Przypuszczalnie przez „miejsca niedostępne” należy rozumieć jaskinie w rodzaju tej, do której udał się Saul, by zaspokoić swoje potrzeby. W jej najdalszej części ukrywał się Dawid ze swoimi ludźmi (1 Sm 24,4). Dawid wyszedł z czeluści jaskini do Saula i odciął polę jego płaszcza. W ten sposób po raz pierwszy oszczędził Saula mając sposobność zabicia go (1 Sm 24, 1- 7). Wzmianka o zagrodach owczych wskazuje, że podczas zimy pasterze wypadający stada na niżej położonych terenach Pustyni Judzkiej, schodzili na noc w cieplejsze rejony Engaddi i zamykali stada w zagrodach o ścianach z kamieni polnych.
Podobnie jak Masada, Qumran nie jest wprost wspominane w Biblii, chyba, że było to miejsce znane jako Sekaka bądź też Miasto Soli (Joz 15,61–62). Jednakże, podobnie jak w przypadku Masady, odkrycia tu dokonane po II wojnie światowej, rzuciły wiele światła na świat, w którym narodziło się chrześcijaństwo. To, że w I w. p.n.e. i I w. n.e. istniała grupa Żydów zwanych Esseńczykami, było rzeczą znaną już z dzieł Józefa Flawiusza i innych autorów. Józef Flawiusz, na przykład, podaje szczegółowy opis ich życia i określa ich jako jedną z trzech grup religijnych, istniejących wśród ówczesnych Żydów; dwie pozostałe grupy – to saduceusze i faryzeusze, obie z nich wspomniane są w Ewangeliach. Odkrycia dokonane w grotach w pobliżu Qumran i w samej osadzie dostarczyły pisanych i archeologicznych świadectw istnienia grupy podobnej do essenczyków i często z nimi identyfikowanej. Wśród tekstów literackich znajdowały się hebrajskie rękopisy zawierające fragmenty, a także całe księgi Starego Testamentu, datowane mniej więcej na okres od końca III w. p.n.e. do połowy I w. n.e. i znane jako zwoje znad Morza Martwego.
w przeznaczonych na modlitwy pomieszczeniach w sekcji dla mężczyzn.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz